سهام ترجیحی در مقابل سهام مشترک: مقایسه این دو و تصمیم گیری در مورد بهترین نمونه کارها شما

سرمایه گذاران غالباً سهام را خریداری می کنند زیرا علاقه مند به پرداخت سود سهام ، تقدیر سرمایه یا حق رأی در جلسه سهامدار هستند. دو نوع اصلی سهام وجود دارد: ترجیح و مشترک. هر یک مزایای منحصر به فرد را برای سهامداران ارائه می دهد. بسته به اهداف سرمایه گذاری فردی شما ، ممکن است بیشتر به یک نوع سهام نسبت به دیگری علاقه مند باشید.

در مقابل سهام مشترک ترجیحی

سهام مشترک و ترجیحی هر دو سهم متناسب از مالکیت در یک شرکت را نشان می دهد ، اما شما بسته به اینکه در آن سرمایه گذاری می کنید ، حق دارند از حقوق متفاوتی برخوردار شوید. هر دو سهام ترجیحی و مشترک را می توان با مبادله فروخت یا معامله کرد.

سهام مشترک اغلب اولین کسی است که هنگام بحث در مورد سهام به ذهن متبادر می شود. این حق رای را به سهامداران ارائه می دهد و صادرکننده می تواند سود سهام سهامداران را پرداخت کند. به طور کلی ، سرمایه گذاران در صورت موفقیت در تجارت ، سهام سهام مشترک را برای توانایی خود در ارزش گذاری در طول زمان خریداری می کنند.

به عنوان مثال ، اگر یک شرکت هم سهام ترجیحی و هم سهام مشترک را صادر کند و یک سال فوق العاده سودآور داشته باشد ، ارزش سهام مشترک آن شلیک می شود ، در حالی که ارزش ارجح آن فقط ممکن است کمی افزایش یابد.

سهام ترجیحی به سهامداران پرداخت می کند که سود سهام را در یک برنامه منظم تعیین می کنند ، اما حق رأی یا به همان اندازه پتانسیل برای قدردانی سرمایه به عنوان سهام مشترک ندارند. در صورتی که یک شرکت با ضرر و زیان روبرو شود ، سرمایه گذاران تمایل به خرید سهام سهام ترجیحی برای درآمد مداوم خود و ریسک مالی پایین تر دارند.

اکنون که اصول اولیه را پایین آورده ایم ، بگذارید نگاهی بیندازیم که چه چیزی باعث می شود یک سهام ترجیحی متفاوت از یک سهام مشترک باشد - و چه چیزی آنها را شبیه می کند.

سهام ترجیحی چیست؟

سهام ترجیحی سود سهام ثابت را به سهامداران پرداخت می کند ، در صورت ورشکستگی در اولویت قرار می گیرد و نسبت به سهام مشترک تحت تأثیر نوسانات بازار قرار می گیرد.

سهام ترجیحی به طور معمول برای پرداخت سود سهام مداوم خود خریداری می شود ، که ریسک مالی کمتری را برای سهامداران نسبت به سهام مشترک ارائه می دهند. توجه به این نکته مهم است که پرداخت سود سهام تضمین نمی شود. هنگامی که مشاغل سود کافی برای پرداخت سود سهام دارند ، ابتدا سهامداران ترجیحی را در اولویت قرار می دهند و در صورت وجود وجوه باقی مانده ، سهامداران مشترک را پرداخت می کنند.

این نیز در مورد ورشکستگی صادق است. به عنوان مثال ، بگذارید بگوییم یک شرکت ورشکسته می شود. پاتریک بابینز ، معاون رئیس جمهور و مشاور مالی گروه تقویت ثروت می گوید: "دارندگان بدهی اول پرداخت می شوند ، به این معنی که همه پرداخت های سود اوراق قرضه ابتدا باید پرداخت شود.""سپس سهام ترجیحی دوم پرداخت می شود ، و پس از آن سهام مشترک اگر هیئت مدیره تصمیم به پرداخت سود سهام در پایان بگیرد."

سهام ترجیحی این توانایی را دارند که با گذشت زمان از ارزش قدردانی کنند ، اما تقریباً به اندازه سهام مشترک نیست. این امر به این دلیل است که ارزش سهام ترجیحی به طور معکوس با نرخ بهره گره خورده است. اگر نرخ بهره کاهش یابد ، ارزش سهم ترجیحی افزایش می یابد.

چگونه سهام ترجیحی کار می کنند

سهام ترجیحی به طور مشابه با اوراق قرضه کار می کند - این یک پرداخت درآمد ثابت را پرداخت می کند ، دارای ارزش PAR است ، قابل تماس است و می تواند با تاریخ سررسید صادر شود ، معمولاً 30 سال یا بیشتر به طول می انجامد. بر خلاف اوراق قرضه ، سود سهام سهام ترجیحی تضمین نمی شود ، بنابراین صادرکننده می تواند در صورت سودآوری شرکت ، سود سهام خود را به سهامداران ترجیحی بپردازد.

مقدار PAR: سهام ترجیحی با مقدار PAR ثابت صادر می شود ، همچنین به عنوان مقدار چهره شناخته می شود. این مبلغی است که یک سهامدار در صورت بازخرید سهام توسط صادرکننده دریافت می کند. این مبلغ به طور معمول حدود 25 دلار است و می تواند برای اوراق بهادار شرکت ها 1000 دلار به بالا باشد - اما این سهام به طور کلی به سمت سرمایه گذاران نهادی بزرگتر در نظر گرفته می شود.

تاریخ تماس: صادرکنندگان سهام ترجیحی قابل تماس با سهامداران این حق را می دهند که سهام خود را برای مبلغ دلار خاص ، همانطور که در دفترچه گفته می شود ، پس از یک تاریخ خاص - که به عنوان تاریخ تماس شناخته شده است ، بازپرداخت کنند. معمولاً پرداخت برابر با ارزش PAR یا قیمت تماس بالاتر است. این مبلغ نباید برابر با قیمت اولیه شما برای خرید سهام مورد نظر باشد.

شرکت ها به طور معمول در هنگام پایین بودن نرخ بهره با سهام تماس می گیرند ، بنابراین می توانند یک سهام جدید مورد نظر را با پرداخت سود سهام کمتری برای مطابقت با نرخ فعلی بازار دوباره ارسال کنند. این امر مانع از قدردانی سهام ترجیحی در ارزش می شود به همان اندازه که ممکن است یک سهام مشترک باشد.

سود سهام: سود سهام یک پرداخت ثابت است که یک سهامدار از صادرکننده دریافت می کند ، که معمولاً در هر سه ماهه پرداخت می شود. الزامات پرداخت صادرکننده به این بستگی دارد که سهام مورد نظر تجمعی یا غیر احتمالی باشد.

در سهام ترجیحی تجمعی ، صادرکننده موظف است قبل از پرداخت سهامداران مشترک ، سود سهامداران ترجیحی را از هرگونه پرداخت از دست رفته ، از جمله سالهای گذشته ، پرداخت کند. این ساختار در اعتماد سرمایه گذاری در املاک و مستغلات (REITS) رایج است.

در سهام ترجیحی غیرقانونی ، صادرکننده ملزم به پرداخت هرگونه پرداخت از دست رفته نیست و هیچ مجازاتی برای از دست دادن این سود سهام متحمل نمی شود. سهام بانکی به طور معمول دارای ساختار غیرقانونی است.

چندین نوع دیگر از سهام ترجیحی وجود دارد. در اینجا یک مرور کلی درباره آنچه که هستند و تفاوت های فردی آنها وجود دارد.

جوانب مثبت و منفی سهام ترجیحی

Bobbins می گوید ، سرمایه گذاران به دلیل پرداخت درآمد ثابت ، که به طور متوسط بالاتر از سهام مشترک هستند ، به نفع سهام ترجیحی هستند. از دیگر مزایای داشتن سهام ترجیحی شامل ریسک سرمایه گذاری کمتری در مقایسه با سهام عادی است.

در روند نزولی ، محدودیتی وجود دارد که سرمایه گذاری به دلیل ویژگی تماس آن چقدر می تواند قدردانی کند. صادرکنندگان غالباً اوراق قرضه ترجیحی را در محیط های با نرخ کم مصرف می کنند تا بتوانند سهام خود را که سود سهام کمتری را پرداخت می کند ، دوباره ارسال کنند. بر خلاف سهام عادی ، سهام ترجیحی حق رأی ندارند.

سهام مشترک چیست؟

سهام مشترک نمایانگر سهام مالکیت در یک تجارت است و به سرمایه گذاران حق رای در شرکت ارائه می دهد ، که به آنها امکان می دهد در مورد عوامل کلیدی تجاری مانند انتخاب هیئت مدیره رای دهند.

این سهام با هدف به دست آوردن نرخ بازده بالاتر در مدت زمان طولانی در مقایسه با سهام ترجیحی است. ارزش سهام مشترک با عملکرد تجارت گره خورده است. به عنوان مثال ، اگر یک تجارت بسیار موفق باشد ، ارزش سهام مشترک شرکت افزایش می یابد. سهامداران ممکن است به امید افزایش سود سرمایه خود در دراز مدت ، سهام خود را حفظ کنند ، یا ممکن است تصمیم بگیرند سهام خود را برای سود بفروشند.

در این قسمت ، اگر یک شرکت ضعیف عمل کند ، ارزش سهام مشترک می تواند به 0 دلار کاهش یابد. در صورت ورشکستگی ، سهامداران ترجیحی در اولویت قرار می گیرند تا قبل از سهامداران مشترک ، پرداخت های ورشکستگی را دریافت کنند - اگر وجوه کافی باقی نمانده باشد ، سهامداران مشترک ممکن است سرمایه گذاری اولیه خود را از دست بدهند.

از آنجا که سهام عادی بی ثبات است ، سرمایه گذاری ریسک بالاتری نسبت به سهام ترجیحی محسوب می شود. اما سهام مشترک همچنین پتانسیل جمع آوری سرمایه را در دراز مدت دارد که می تواند ارزش سرمایه گذاری را به میزان قابل توجهی افزایش دهد.

چگونه سهام مشترک کار می کند

سهام عادی توسط شرکت های خصوصی و دولتی منتشر می شود. در طی یک عرضه اولیه عمومی (IPO)، یک شرکت سهام مالکیت شرکت، از جمله حق رای، را به منظور افزایش سرمایه برای تامین مالی سرمایه گذاری های تجاری خود می فروشد. پس از IPO، سهام سهام عادی را می توان در بازارهای عمومی در بورس اوراق بهادار، از طریق کارگزار یا مستقیماً از یک شرکت به فروش رساند یا معامله کرد.

حق رای: سهام عادی به سهامداران حق رای در مجامع سهامداران می دهد. این به سهامداران این حق را می دهد که تصمیماتی مانند تقسیم سهام احتمالی، ادغام و تملک، پرداخت سود سهام، و سایر موضوعاتی که بر سهام آنها تأثیر می گذارد، بررسی کنند.

اما آرای همه سهامداران به یک اندازه وزن نمی شود - تعداد رای هایی که به دست می آورید بستگی به تعداد سهام شما دارد. بنابراین، شخصی که درصد زیادی از سهام شرکت را در اختیار دارد، نسبت به کسی که تنها یک یا دو سهم را در اختیار دارد، تأثیر بیشتری در امور رای دارد. سهامداری که نمی‌تواند شخصاً در جلسه شرکت کند، همچنان می‌تواند با ارسال رای از طریق پست یا اجازه دادن به نماینده شخص ثالث برای رای دادن از طرف او، توسط نماینده رای دهد.

سود سهام: شرکت ها ملزم به پرداخت سود سهام به سهامداران عادی نیستند. با این حال، اگر شرکتی تصمیم به پرداخت سود سهام داشته باشد، سهامداران عادی تا زمانی که همه سهامداران ممتاز پرداخت خود را دریافت نکرده باشند، هیچ گونه پرداختی دریافت نمی کنند. اگر شرکتی قادر به پرداخت سود سهام در یک سال خاص نباشد، سهامداران عادی سود سهام از دست رفته را دریافت نمی کنند.

مزایا و معایب سهام عادی

بسیاری از سرمایه گذاران سهام عادی را به دلیل پتانسیل آن برای کسب سود سرمایه بلندمدت در صورت موفقیت شرکت ترجیح می دهند. اما اگر شرکت عملکرد خوبی نداشته باشد، سهام عادی بیشتر در معرض ضررهای مالی قرار می گیرند.

در صورت شکست یک شرکت، سهامداران عادی آخرین کسانی هستند که پرداخت می‌شوند - اگر شرکت پس از بازپرداخت طلبکاران، دارندگان بدهی، دارندگان اوراق قرضه و سهامداران ممتاز، پولی باقی مانده باشد.

نحوه انتخاب بین این دو

اگر قصد سرمایه گذاری در سهام را دارید، باید قبل از خرید، عوامل کلیدی سهام معمولی و ممتاز را به دقت بررسی کنید.

حق رای: سهام عادی به سهامداران این فرصت را می دهد که در جلسات سهامداران شرکت در مورد عواملی که بر مالکیت سهام آنها تأثیر می گذارد رأی دهند. سهامداران ممتاز این حق را در ازای پرداخت سود سهام مستمر رها می کنند.

افق سرمایه گذاری: سرمایه گذاران دارای افق سرمایه گذاری بلندمدت اغلب سهام عادی را به دلیل توانایی آنها در افزایش قابل توجه ارزش در طول زمان در صورت موفقیت یک شرکت، ترجیح می دهند. از طرف دیگر، سرمایه‌گذارانی که نیازهای مالی کوتاه‌مدت دارند، ممکن است به دلیل درآمد سود سهام ثابت، تمایل بیشتری به مالکیت سهام ممتاز داشته باشند.

تحمل ریسک: سهام عادی به دلیل تمایل به نوسان در ارزش، سرمایه گذاری پرریسک تری در نظر گرفته می شود. علاوه بر این، اگر شرکتی ورشکسته شود، سهامداران عادی آخرین پرداخت خود را دریافت می کنند – اگر اصلاً چیزی دریافت کنند.

سهام ممتاز نوسانات کمتری دارند و بنابراین ریسک زیان سرمایه کمتری دارند. در صورت ورشکستگی، سهامداران ممتاز نسبت به سهامداران عادی اولویت بیشتری برای دریافت وجه دارند.

در پایان، هر دو سهام ممتاز و معمولی یک اوراق بهادار سرمایه گذاری هستند که با ریسک های اضافی از جمله ریسک سرمایه گذاری، ریسک نرخ بهره و ریسک سرمایه همراه است. قبل از خرید سهام یک شرکت، باید اهداف بلندمدت مالی و سرمایه گذاری خود را به دقت در نظر بگیرید.

Fortune Recommends را در فیس بوک و توییتر دنبال کنید.

افشای سرمقاله: توصیه‌ها، نظرات یا رتبه‌بندی‌های موجود در این مقاله صرفاً مربوط به تیم تحریریه Fortune Recommends™ است. این محتوا توسط هیچ یک از شرکای وابسته ما یا سایر اشخاص ثالث بررسی یا تأیید نشده است.